Lily de Bruijn (Breda 1956)

"wanneer mijn handen en mijn hart samenvallen heb ik een lange adem",

Het met de hand gebouwde werk ontstaat door de ritmische herhaling
van het rollen, stapelen, weven, afdrukken en samenvoegen van de klei.
Hierdoor vormt zich een huid met een steeds wisselende structuur en karakter.

Lily onderzoekt contrasten; licht en donker, grof en fijn, binnen en buiten,
rond en hoekig, schraal en droog tegenover glanzend stromend.
Zij experimenteert met kleuren en glazuren,
varieert met de temperatuur in de oven,
gebruikt restglazuur en scherven en geeft ruimte aan het toeval.

Lily wil de klei naar haar hand zetten maar neemt ook risico's.
In de serie "een zere huid" worden de zorgvuldig gebouwde vormen aangetast.
Door kerven, steken en prikken daagt zij de zwaartekracht uit en
verkent zij de grenzen van het materiaal.
Haar objecten zijn kwetsbaar maar ook krachtig en autonoom
met elk hun eigen geschiedenis/herinnering en wijze van ontstaan.
Samen zijn zij familie.

Uit het werk spreekt geduld en overgave.
Zij omarmt de leegte in het streven naar schoonheid.